Publicado por: paralaia | 5 Xuño 2019

Primeira reunión do Club Manga

tokyo

Hoxe tivemos a primeira reunión do Club Manga. Foi unha reunión moi especial, na que nos atopamos cos vellos amigos e tamén cos novos membros do noso club que chegramos este ano ao noso instituto. Benvido este alumnado de primeiro da ESO!

Nesta primeira reunión, ademáis dos reencontros e as benvidas, chegamos a varios acordos:

a) Este ano temos forzas para repetir de novo a Comic-con, coa colaboración dos nosos veciños do IES As Barxas. Debido a que hai unha empresa de Cádiz que ten rexistrado o nome “Comic-Con”, e que amenazáronnos con denunciarnos se empregábamos de novo ese nome, imos trocar o nome por Cómic Moaña 2019. Tanto os antigos membros do club, como os recén chegados, comprometéronse a traballar arreo para que todo volva a saír coma o ano pasado.

b) O manga que imos ler no primeiro trimestre é Tokyo Ghould. Malia que a mairía dos nosos veteranos xa o leron, considerouse que é un bó xeito para os novos de adentrarse no mundiño manga. Os alumnos que xa tiñan lido, din que estarán encantados de volvelo a ler.

 

Publicado por: paralaia | 1 Abril 2018

A mansión dos Pampín

1540-6.jpgNeste trimestre estivemos a ler e a falar sobre o cómic de Miguelanxo Prado A mansión dos Pampín, que provocou diversidade de opinións, se ben hai que recoñecer que non xerou un gran entusiasmo entre os membros do noso club de lectura. Certamente, nótase demasiado que se trata dun álbum de encargo, promovido polo Colexio Oficial de Arquitectos de Galicia dentro do proxecto “Terra” para a reflexión sobre cuestións tan expresamente didácticas como o deterioro da paisaxe e os efectos da especulación no acceso á vivenda.

boina1prado.jpg

Non obstante, todos os nosos lectores recoñeceron a calidade do debuxo e o talento plástico do autor, así como a claridade do guión.

Ofrecemos a continuación algunhas valoracións dos lectores e lectoras dos noso club:

Raquel Estévez:

O libro pareceume interesante. Era entretenido e nalgunhas partes era cómico.

Gustoume para ler nun momento, pero non o volvería a ler xa que é moi corto e faríase repetitivo.

Era moi fácil de ler e de entender, e iso que eu líome cos nomes e os personaxes, pero neste caso todo estaba moi claro e cada personaxe tiña unhas características diferentes que lles diferenciaban do resto.

Gústame que non houbera ningunha parte na que estivese desorientada no lugar, sabendo que constantemente cambiaban de escenario. Recomendaríao a alguén da miña idade, coma unha lectura rápida pra pasar o tempo.

A trama era algo sinxela, pero se, gustoume e foi unha historia divertida.

Juan Díaz Sticotti:

El dibujo me encanta, los personajes para mi están bien definidos, pero la historia y como se desarrolla no me atrae.

Adriana Rey Calvo:

A mansión dos Pampín é un cómic que fala dunha herencia, unha familia na que o pai recibe unha herencia por parte da súa tía. A min non me gustou, sendo sincera, xa que o tema do que falaba non me pareceu entretenido, era practicamente como falar de algo que pode pasar na túa casa calquera día.

O debuxo era bastante bo, tiña partes moi graciosas, e estaba moi ben.

Non me gustou, pero esta ben lelo, xa que fala de cousas que pasan no día a día, pero eu non o recomendaría.

Publicado por: paralaia | 7 Marzo 2018

“Tam”: opinión persoal

TAM-RETRANCA

Opinión personal

Tam”

Este manga destacoume en especial por ser o primeiro escrito en galego o que seguro fixo que o traballo de detrás houbera de custar moito esforzo.

Para min foi agradábel ver os deseños dos personaxes, que seica están en estilo chibi. O manga ten moito colorido e detalles moi chulos en relación cos debuxos creados.

Gustoume particularmente o personaxe do can e da mellor amiga de Tam, pois eran moi simpáticos.

Pola contra, se falo da historia que se narra a través deste manga, non me destacou moito e hai algunhas cousas en particular que non me agradaron demasiado. Estas cousas foron as seguintes:

Tam quere adelgazar para ter boa figura para cando vaia a reunión de antigos alumnos, así ela (tamén a amiga) pensa que lle atraerá ao seu amor platónico Kevin.

Ou sexa, en resumo, dá a impresión de que unha muller só pode atraer a alguén se está ben fisicamente. Onde deixase o namorarse polo interior desa persoa??

Ese foi o detalle que non me molou.

Aínda así é un manga sinxelo de ler, sen demasiadas voltas e con ese agradábel toque humorístico.

Se lle puxese nota sería dun 6 ½.

Sara 4°ESO A

Este lunes fuimos a Vigo al instituto Alexandre Bóveda a una xuntanza del club manga, al llegar a allí nos dieron unas pegatinas verdes que eran para votar en el concurso de dibujo. Al llegar a la sala a la que debíamos ir hubo una “presentación” en la que nos explicaron lo que íbamos a hacer a lo largo del día y el horario de cada actividad.

Fueron repartiendo folios a los que querían participar en el concurso de dibujo, Raquel, María, Aldara y yo participamos; Aldara y yo juntas (aunque nuestro dibujo era bastante cutre), Raquel hizo un dibujo muy chulo de Naruto y María dibujó a Bob Esponja.

Al cabo de un rato pasaban preguntando quien quería participar en el concurso de talentos y muy decididas Aldara ,Raquel y yo nos apuntamos para que el mundo conociera nuestro gran talento (respirar y dormir) y lo mejor de todo, podemos hacer las dos a la vez.

Empezó el concurso de talentos y estábamos muy nerviosas porque íbamos a hacer el ridículo en medio del escenario, pero no pasaba nada. Todas las personas que salían al escenario era para bailar…pero nosotras íbamos a respirar y dormir. Nos llaman para que subamos al escenario, Raquel iba a hacer de presentadora de nuestras grandes habilidades, en cuanto dijo que nuestros talentos eran respirar y dormir nos tiramos en el suelo a dormir, increíble, pero al acabar nos aplaudieron (sigo sin entenderlo).

Al acabar esto pusieron una película y nos dejaron un tiempo para comer.

Después empezó la yincana y el random k-pop challenge, nosotras nos quedamos a ver el random k-pop challenge , aunque fue un poco aburrido pero había un niño que estaba bailando en frente del escenario que contaba chistes muy malos.

Cuando el random k-pop challenge acabó votamos los dibujos y fuimos a la biblioteca al pictonary de anime y allí conocimos a una niña que se llamaba Nekane.

Acabó el pictonary y volvimos al auditorio de nuevo en donde dieron los premios…nos despedimos y nos fuimos corriendo como Naruto.

(Hablamos con cuatro personas, mucho para mí, poco para el resto de personas, pero hablamos con cuatro personas)

O pase de diapositivas require JavaScript.

Publicado por: paralaia | 11 Decembro 2017

“Galiza mutante, poder nuclear”, de Tomás González Ahola

Tomás González Ahola, o autor da obra “Galiza mutante, poder nuclear”, estivo no Paralaia o xoves 30 de novembro. Na primeira hora tivo un encontro con alumnos de todos os nveis da ESO e de bacharelato que tiñan lido a novela, ambientada nunha Galiza pos-apocalíptica poboada por mutantes e humanos que loitan por sobrevivir nun entorno case medieval. Logo dunha introdución sobre a xénese da obra, seguiuse unha conversa co alumnado participante.

Na segunda sesión, os compoñentes do Clube Manga asistiron a unha charla de Tomás sobre literatura fantástica, desde as orixes até a actualidade. Como guía para a charla utilizouse unha exposición cedida pola editora Urco que pode visitarse no corredor da biblioteca do instituto até o final do trimestre.

O pase de diapositivas require JavaScript.

Publicado por: paralaia | 28 Abril 2017

Catro pezas teatrais

Rematamos este curso co club de lectura de segundo de bachalerato lendo e dramatizando catro pezas moi breves de autores contemporáneos: Noitebra, de Euloxio R. Ruibal; Dique de abrigo, de Isaac Ferreira; Mantis (A Misión), de Raúl Dans; e ¡Ai, que sería de nós sen os obreiros!, de Gustavo Pernas Cora.

Foi interesante a lectura primeiro das obras de Ruibal e de Ferreira, que trataban -de distinta maneira- unha temática común: os estragos que as drogas causou -e causa- nos adictos e nas súas familias e amistades. A brevidade das obras non foi obstáculo para sentir toda a brutalidade, a perda de humanidade que sofren quen está enganchado e non atopa recursos económicos para consumir esa substancia da que o seu corpo se fixo dependente. Esa deshumanización débese, sen dúbida, a esa dependencia, pero tamén a un entorno que non ofrece máis que violencia-. No curso do debate, concordamos en que na xente nova actualmente aínda se dan casos de drogodependencia, pero non tan frecuentes e probablemente non con substancias tan destrutivas como a heroína. Aínda que, a longo prazo, o alcohol e outras drogas poden causar tantos estragos como aquela.

Mantis (A Misión) fíxose demasiado abstracta por momentos. Quedounos a sensación de que era máis propia doutra época, aínda que as grandes “Causas” seguen a ser utilizadas hoxe en día como coartada para adoctrinar, dogmatizar e impoñer submisión aos seguidores coa coartada de que “a fun xustifica os medios”.

E, por último, ¡Ai, que sería de nós sen os obreiros! foi ocasión para botar unhas risas e quedar con boas sensacións nesta última sesión coas rapazas do noso club de lectura. Foi inevitable lembrar ese tópico sobre o aburrimento dos nosos maiores, que liberan mirando a tele e/ou mirando obras, aínda que hoxe en día non hai tantas como antes da crise. Tamén nos preguntamos se de forma irónica non estaría aludindo o autor na súa obra á degradación dos obreiros, que noutras épocas eran os artífices da loita de clases por un mundo máis xusto e hoxe en día parecen terse convertido en escaparate para entreter os ocios das persoas maiores… En todo caso, divagacións aparte, a obra ofreceunos un rato de diversión e gargalladas, o que nos lembrou que a literatura tamén é, quizáis sobre todo, un espazo para a evasión, para a risa, e para o disfrute.

Oxalá non o esquezamos nos cursos vindeiros!;)

Publicado por: paralaia | 16 Abril 2017

“Viva Peter Pan”, de Xesús Pisón

3565_proDisfrutamos na nosa última sesión da lectura e comentario dunha obra de teatro de Xesús Pisón: Viva Peter Pan.

A obra tráenos o espíritu de deliciosa inxenuidade dos contos de fadas, das historias infantís, do mundo do marabilloso que nos retratan Peter Pan, o mago Merlín ou Sherezade. A través das voces e das experiencias de dous nenos achegámonos a eses mitos durmidos que ansían ser espertados a través da imaxinación dos lectores.

No noso coloquio, púxose de manifesto ata que punto o mundo hiper tecnolóxico no que vivimos nos está cercenando a nosa capacidade de fantasía, os nosos soños e quizáis, mesmo as nosas ilusións. Se non podemos soñar, se non podemos trasladarnos coa imaxinación a outros mundos marabillosos, ¿seremos quen de cambiar o noso mundo, de construír un mundo mellor? Non é extraño que os nenos ao final da obra non queiran recuperar a súa condición de adultos-científicos, que investigaban -precisamente- os perigos das fantasías literarias.

Por outra banda, o mundo do mito convertido en conto foi tamén sempre unha vía de tránsito sicolóxico-antropolóxica para asimilar e superar simbólicamente as probas de transición entre infancia e idade adulta. A súa progresiva desaparición lévanos a preguntarnos se non estamos a desembocar nunha sociedade hipertecnolóxica infantilizada absorbida nos seus propios caprichos consumistas. ¿Somos como nenos pequenos, pequenos deuses, permanentemente insatisfeitos? ¿Ten algo que ver con esta condición a perda deses relatos tradicionais, a carencia de eses referentes marabillosos, o esquecemento desas probas simbólicas de transición cara o mundo dos adultos?

Xa vedes que o debate deu moito de si…;)

Publicado por: paralaia | 5 Febreiro 2017

Picnic, de Fernando Arrabal

pic-nic-el-triciclo-el-laberintoA pasada semana adicamos a nosa sesión do club de lectura a ler e falar sobre unha obra clave do teatro español -e europeo- da posguerra: Picnic, de Fernando Arrabal. Trátase, como é ben coñecido, dunha obra que constitúe, dende a poética do teatro do absurdo que practica Arrabal, un alegato contra as guerras.

A obra é moi divertida, e pasamos un bo rato coa súa lectura e posterior debate, a pesares de abordar un tema tan serio. Non puidemos evitar a lembranza dos chistes do famoso Gila, vestido de soldado e co seu característico teléfono na man. Nada tan apropiado como o teatro do absurdo para poñer de manifesto o absurdo da guerra. O humor amosa, unha vez máis, a súa forza crítica e liberadora.

Pero esa perspectiva cómica levounos a reflexionar en voz alta sobre o humor e o seu papel como liberador ou reforzador de prexuízos e dogmas. Así, o debate derivou cara o uso dos clichés machistas (e racistas, sexistas, homófobos…) nos chistes que ata non hai moito -e non sabemos se todavía agora- eran de uso común. Nese sentido entendimos que o humor so ten sentido cando vai contra os dogmas, contra os prexuízos, contra os corsés morais que tratan de impoñernos en nome dunha ideoloxía, dunha relixión, dunha moral…

En fin, xa vedes que a cousa deu moito de si!;) Deixámosvos cunha versión da obra que atopamos na rede:

Publicado por: paralaia | 4 Decembro 2016

“Tu vida en 65′”, de Albert Espinosa

tu_vida_65_280112_1327773859_98_O pasado día 28 de novembro tivemos -con moito atraso, certamente- a primeira xuntanza do noso club de lectura de teatro (hai outro, moi activo, de manga). O xénero elixido foi precisamente un dos motivos da tardanza en reunirnos. O alumnado implicado -de segundo de bachalerato-, sempre moi sobrecargado de traballo, non atopaba tempo para ler na casa as diversas lecturas propostas -novela, relatos breves…-, de maneira que concordamos en que a mellor opción era este ano decantarnos polo teatro, que poderíamos ler nas nosas xuntanzas, evitando así ter que adicarlle tempo a maiores.

A lectura elixida foi unha popular obra de teatro: “Tu vida en 65’”, de Albert Espinosa. A lectura desta obra, que deu

lugar a unha coñecida película con guión do mesmo autor, proporcionou momentos de moitas risas e complicidade ante unha historia protagonizada por xente nova que reflicte algunhas situacións de humor negro en relación coa morte e o amor como espazos vitais moi próximos -mesmo demasiado-. Pero, se cabe, foi máis enriquecedor o debate, onde xurdiron cuestións sobre a nosa concepción do amor e, ao fío da mesma, o tratamento deste tema no cine, na literatura e na vida cotiá desde unha perspectiva “romántica” que supuña, implicitamente, a subordinación das mulleres fronte aos homes.

Albert Espinosa

Albert Espinosa

Tirando do mesmo fío, chegamos a cuestionar algunhas preconcepcións que nos arrodean por todas partes e que condicionan o noso discurso e a nosa ideoloxía. E, polo mesmo, prantéxamonos se non sería bo, se non sería mesmo imprescindible, abordar nas aulas este discurso institucionalizado, en particular no que atinxe ás relacións entre os xéneros. Así, comportamentos e palabras aparentemente inocentes acaban desembocando e actitudes machistas intolerables…

Bueno, seguramente nos metemos en corredoiras que non tiñan nada que ver -ou tal vez si?- coa obra de Albert Espinosa…

Pero o importante é que pasamos un bo rato de lectura e de conversa, e iso, por si mesmo, é todo un agasallo…;)

Publicado por: paralaia | 7 Xuño 2016

Crónicas del club manga II

1

Dicen que el mayor temor de un escritor es la página en blanco. No lo sé. Yo soy antropólogo y a un antropólogo le basta con observar lo que le rodea, fijarse en algunos detalles y explicar su significado social y cultural. El problema viene cuando esos significados no se nos desvelan. O cuando el hecho social es de una complejidad tal que apenas si somos capaces de atisbar la red de significados que se esconden tras él.

El primer recuerdo que tengo es de ellos ensayando el baile en el patio del instituto. Era un viernes por la tarde, a eso de las cinco o cinco y media. Ana y yo nos habíamos acercado andando por si necesitaban algo. La perra vino con nosotros. Como dije, estaban en el patio del instituto. Formaban una V. Laura estaba en el vértice mirando hacia los demás, como un profesor o un director de orquesta. De un Ipad salía una musiquita pop, pero en chino. Laura ordenaba y los demás daban saltitos al ritmo de la música. Nos vieron llegar y pararon.

-¡Oh, qué perro más bonito! ¡Oh, qué perro más bonito! -gritaron; y se abalanzaron sobre la perra sin darme tiempo a avisarles de que a lo mejor mordía.

La perra me miraba como si no supiese qué hacer, y yo pensé que eso es lo que pasa cuando uno es guapo, que los demás tienen una necesidad irrefrenable de sobarle y darle besos.

Luego nos ayudaron a Carlos el conserje y a mí a llevar algunas cosas al pabellón y volvieron a los ensayos. Ana y yo los estuvimos observando un rato. Eran unos quince chicos, de todas las edades, desde los diecinueve a los doce.

– En circunstancias normales ni siquiera hubiesen cruzado la mirada por el pasillo. Es fascinante la función de cohesión social de actos como este.

A mi mujer mis reflexiones antropológicas de tres pesetas la traen al pairo.

– Aquí ya no pintamos nada. -dijo.

Nos fuimos. Mientras lo hacíamos, por el rabillo del ojo, vi saltar y darlo todo por el ensayo a André, un chico muy majo de trece años al que sus nuevos amigos del Club Manga han rebautizado como Harry por su parecido con Harry Potter. Casi se me escapó una lagrimita de la emoción.

Pasó el fin de semana y llegó el lunes, el día escogido para la Segunda Xuntanza Manga Intercentros, en la que nos tocaba ser anfitriones. A las ocho y media estamos todos en la sala de alumnos.

– Falta Laura. -oigo decir.

Miro por ahí y compruebo que, efectivamente, falta Laura. Esto no supondría ningún problema, si no fuese porque Laura es la líder indiscutible de este grupo y la que ha organizado todo el evento. Me pongo un poco nervioso. Me acerco a Antía.

-¿Dónde está tu prima?

– No sé -dice ella.

– ¿Cómo que no sabes? Laura tiene la música, es la que sabe cómo tenemos que colocar los paneles y la que ha organizado el programa. ¿Cómo que no sabes?

– Pues eso, que no sé.

Trato de tranquilizarme.

– Bueno. Pues ya estás llamándola.

Dejo a los chicos cosplayeándose y voy al pabellón. Aún quedan dos horas para que lleguen los primeros invitados. En el pabellón está montando el equipo de sonido Urdampilleta, ese compañero que sabe de todo y vale para todo, una especie de señor Lobo de Pulp Fiction.

– Curro ¿dónde quieres que coloque el equipo? -pregunta.

– Pues no lo sé porque no está Laura. Podemos ir poniéndolo por aquí y luego ya veremos.

Urdampilleta se pone a lo suyo y yo enredo por ahí, tratando de avanzar un poco mientras no viene Laura. Pasa el tiempo. El pabellón es un espacio húmedo por el que no suele pasarse la mopa, un caldo de cultivo óptimo para los ácaros. Toso y poco a poco empieza ese crujidito en los pulmones que adelanta un ataque de asma. Le doy fuerte al ventolín, pero lo único que consigo es ponerme nervioso. Vuelvo a la sala de alumnos. Laura sigue sin aparecer.

– ¿Dónde coño está Laura? -le pregunto a Antía.

– Maquillándose.

– ¿En el baño?

– No, en casa.

– ¿Estás de broma?

– No.

– Sí.

– Que no.

– Los de los otros institutos llegan en una hora.

Antía se encoge de hombros. Me voy al pabellón. Montaré todo como Dios me dé a entender y, si a Laura no le gusta cuando llegue, que se aguante. Iria, Marta, Samuel y Mario me ayudan. Cinco minutos antes de las diez está todo listo. Hemos colocado cuatro paneles frente a las gradas a modo de photocall. Los de los extremos son blancos, y los del medio tienen unas fotos de una avenida de una gran ciudad. Creo que es Nueva York. Los hemos reciclado de la fiesta de Carnaval, pero no se nota, porque son fotos de edificios con muchas luces de neón, y eso bien puede pasar por Tokio. Urdampilleta ha puesto el equipo de sonido a la derecha con un proyector que lanza su imagen a uno de los paneles laterales. Felicito a los chicos y voy por tercera vez a la sala de alumnos. Por fin ha llegado Laura. Viene cosplayeada de maid -sirvienta japonesa- y se la ve nerviosa.

– Llegas tarde. -le digo.

Ella contesta algo con su vocecilla aguda. Me gustaría enfadarme, pero lo cierto es que está tan bien cosplayeada y ha trabajado tanto para organizar esto que no puedo.

– No pasa nada -digo.

Sea como sea, no es el magnífico cosplay de Laura lo que más me impresiona porque, a fin de cuentas, ya estoy acostumbrado a verla haciendo japonesadas. Lo que más me flipa son los otros miembros del club. Miguel, Dani y Juan se han caracterizado tal cual los personajes de Naruto. Además del kimono negro y rojo, se han maquillado los ojos y se han puesto unas chanclas con unos calcetines que dejan los dedos al aire -hasta llevan las uñas de los pies pintadas-. Por su parte, Cristian se ha puesto un traje de cuero negro como los psicópatas de Tokyo Ghoul y una peluca blanca que da un poco de miedo. El gran André, el chico de carácter afable rebautizado como Harry y que se ha destapado como un entusiasta bailarín, se ha puesto una especie de mono negro, una capa y una varita, su propia versión de Harry Potter mezclado con dementor. El cosplay de Andrea es inefable. Es una suerte de superheroína japonesa de color rosa. Está de puta madre. La buena de Claudia, una chica tímida de primero de ESO, va de amarillo y negro. Y David, otro chaval de primero de ESO, ha venido con su traje de mago. Hay más, pero no puedo detenerme en todos. Solo me falla Sara, que hubiese dado un magnífico cosplay con esos profundos ojos oceánicos, pero ha venido vestida de calle.

Andrea cosplayeada

Andrea cosplayeada

No tengo mucho tiempo para maravillarme porque enseguida aparece Paulino, el bedel, para avisarme de que los del instituto de abajo ya han llegado. Los recibo con  una sonrisa y los acompaño a la sala de alumnos, donde los miembros del Club Manga de As Barxas se mezclan con los míos. Esto no tiene mucho mérito porque son del mismo pueblo y, a fin de cuentas, todos se conocen. Eugenia, la profesora de As Barxas, me pregunta por los de los institutos de Vigo.

– Estarán al caer -digo.

Efectivamente, estaban al caer. Apenas si acabo de decir estas palabras cuando veo el bus aparcado en la puerta del instituto. La puerta del bus se abre y baja José Luis, el profesor del IES Álvaro Cunqueiro. Nos damos un abrazo y él dice algo hiriente sobre el Deportivo. Yo le respondo que podrá hablar cuando haya algo dentro de esa pecera vacía que es la sala de trofeos del Celta. Como preámbulo a los actos comunicativos suele darse un  intercambio de enunciados vacíos de significado que solo sirven para establecer el contacto. Se dice “Hola, ¿cómo estás?” y se responde “Bien, ¿y tú?” no porque nos interese el estado de la otra persona, sino solo para constatar que hemos contactado. Pero este intercambio estereotipado es demasiado impersonal para dos personas que, al fin y al cabo, son amigas, así que hemos diseñado nuestro pequeño ritual adecuándolo a nuestras circunstancias. El dice que los de Coruña somos sucios, yo me cago en Balaídos. Luego le pregunto si han venido muchos de sus alumnos cosplayeados y él dice que algunos. Ana, la profesora del IES Alexandre Bóveda, baja del bus. Nos saludamos y vamos todos, profesores y alumnos, al salón de actos, donde Moncho, nuestro director les da la bienvenida y bla, bla, bla.

Moncho nos saluda y bla, bla, bla.

Moncho nos saluda y bla, bla, bla.

Luego nos vamos al pabellón. Allí las cosas tardan un poco en empezar porque el ordenador se ha puesto burro e insiste en no querer funcionar. Los de los otros institutos se sientan en las gradas. Los del IES A Paralaia se esconden detrás del panel frente a ellos. Al fin suenan las primeras notas de la cancioncilla china. Ismael sale rompiendo un papel como en los programas de variedades de la tele. El resto de los miembros del Club Manga del Paralaia le siguen y empieza el flash mob. Los ensayos parece que dieron su fruto, porque el bailecito está bastante bien. La gente aplaude y pasamos al concurso de cosplay. Cojo el micrófono y voy presentando a los participantes uno a uno. Además de posar con su disfraz, unos cantan, otros hacen una pequeña representación y alguno que otro da un grito. Se reúne el jurado y decide que las ganadoras son Laura y Luna, ambas cosplayeadas de maid.

Flashmob

Flashmob

Ganadoras del concurso de cosplay.

Ganadoras del concurso de cosplay.

Pasamos al taller de coreano. Ponemos una pizarra móvil frente a las gradas y las chicas de nuestro club les dan una clase a los demás. A mitad de lección tiene lugar el momento estelar del acto, el que transforma nuestra pequeña y anónima xuntanza en un acontecimiento social que tiene proyección en la comunidad, como una crisálida que se convierte en mariposa. Paulino, el bedel, me avisa de que la prensa y las autoridades locales acaban de llegar. Voy corriendo al despacho del director para avisarle y salgo al encuentro de las celebridades recién llegadas. Les saludo, les doy las gracias por venir y los acompaño al pabellón. Laura, Andrea e Ismael siguen impartiendo el taller de coreano. Todos me preguntan qué está pasando y yo interrumpo el taller para presentarle toda esta gente importante a Laura, que, a fin de cuentas, es la que se lo ha currado. Los periodistas le hacen preguntas, me las hacen a mí y no sé muy bien cómo todos acabamos posando delante de los paneles como si fuese un photocall. Alguien me pasa el micrófono. No tengo nada que decir, así que me pongo a dar las gracias a todo el mundo, como si estuviese en los Oscar. Cuando termino, le paso el micrófono a la alcaldesa. Ella, que está bastante más versada que yo en esto de arengar a las masas, da un discurso mucho mejor, estructuradito y que se entiende. Termina, hay unos aplausos y volvemos a nuestras actividades manga. Periodistas y autoridades políticas se quedan un poco más, dando vueltas y haciendo preguntas. Al fin se van. Al despedirnos, les vuelvo a dar las gracias. Soy sincero, porque la verdad es que me lo han facilitado todo desde el principio, y esto no es una cuña de propaganda política, lo juro.

Posando con las autoridades

Posando con las autoridades

A eso de la una toca coger el autobús y subir a O Beque, el espacio que nos ha cedido el Ayuntamiento para seguir con nuestra Xuntanza. En la primera tanda iremos nosotros y los del Álvaro Cunqueiro, en la segunda los de As Barxas y el Alexandre Bóveda. Cuando cruzamos el patio, algunos alumnos nos gritan cosas desde las ventanas. Tratan de ser pullas ocurrentes, pero la verdad es que solo evidencian la falta de ingenio de los que las profieren. Nos subimos al autobús. Una niña, no recuerdo quién, le indica el camino al busero y yo pienso en Mary Douglas y Pureza y peligro. Las culturas son sistemas de clasificación. Todo aquello que no encaja es considerado peligroso y se lo margina. Las pullas de aquellos alumnos desde la ventana son la expresión de temor de mentes demasiado rígidas ante lo que no entienden.

Portada del Faro de Vigo. (también lo fuimos en la edición en papel)

Portada del Faro de Vigo.
(también lo fuimos en la edición en papel)

 

De lo que sucede en O Beque no hay mucho que contar -comemos y hacemos el concurso de Pokemon- salvo por dos detalles:

El primero relaciona la Xuntanza Manga con el entrenamiento de los jóvenes para las futuras relaciones de parentesco. En un momento determinado, cuando se pone a llover y nos tenemos que refugiar en el frontón cubierto, una parejita de novios aprovecha la oportunidad para desaparecer. Nadie los hecha de menos hasta más o menos tres cuartos de hora después.

-Tampoco estarán haciendo nada que no hayamos hecho nosotros de jóvenes. -digo.

-Ya, pero no puede ser. -me responde la profe del Alexandre Bóveda.

Tiene razón, y aunque este romance adolescente les sirva para rodarse antes del futuro matrimonio, los profes aún estamos a su cuidado y somos responsables de la salud moral de occidente. Van a buscarlos y los traen de una oreja.

El segundo refleja un proceso de psicología colectiva que no puedo explicar desde la antropología. En general todo había salido bastante bien. El flash mob, el concurso de cosplay, el taller, comer y todo eso. Salvo una pequeña excepción que me tenía bastante mosqueado, y es que los chavales de los distintos institutos no acababan de interrelacionar. A pesar de que había arengado fuerte a los míos durante la semana, lo cierto es que mayoritariamente los de Moaña estaban con los de Moaña y los de Vigo con los de Vigo. Hasta las cinco de la tarde, exactamente media hora antes de la hora fijada para marcharnos a casa. Entonces, como si de repente la masa hubiese tomado conciencia en bloque de que el tiempo se esfumaba y con él la oportunidad, todos se mezclaron, empezaron los flirteos y, sobre todo, las protestas ante la partida inminente.

-Jo, profe, ¿no podemos quedarnos un poco más? -decían.

-Habéis tenido todo el día para relacionaros. -respondía José Luis inflexible.

Y yo, cansado pero muy satisfecho, me acordaba de mi adolescencia, cuando me pasé toda la noche con una chica y solo me atreví a darle un beso justo en el momento en que cogía el taxi para irse a casa. Ella me correspondió, nos besamos durante unos cinco o diez segundos y luego el taxista tocó el claxon para avisar de que el taxímetro corría. Ella se despidió de mí con una mano que se deslizó desde mi hombro hasta los dedos de la mano y entró en el taxi. Yo me quedé mirando cómo el coche se alejaba por la carretera como una escena de una peliculilla romántica de Jennifer Aniston. Me sentía feliz y hasta hoy no había pensado en lo gilipollas que fui, porque, si le hubiese atacado al hocico al comienzo, me hubiese pasado toda la noche morreando. Pero las cosas fueron como fueron y ahora estoy hablando de los manga y no de mis miserias adolescentes. El caso es que se intercambiaron teléfonos, imagino que algún beso furtivo, nos dijimos adiós y cada uno se fue a su casa.

*
La semana pasada, hablando con una amiga de Voces desde Chernobil de Svetlana Alexievich, me dijo que le había impresionado muchísimo el primer testimonio, el de la mujer del bombero.

-¿Para qué hablar de sentimientos cuando te sucede algo así? No hay palabras. Cuentas lo que te pasó y ya está. Es suficiente.

Pues lo mismo me sucede con nuestra pequeña convención Manga, pero no como escritor, sino como antropólogo. ¿Puedo decir, como dije, que fue un mecanismo de cohesión social, un medio para que individuos con intereses similares entablen y estrechen sus lazos? ¿Puedo decir que es un lubricante para las relaciones sociales? ¿Puedo decir que es un entrenamiento para las futuras relaciones de parentesco? ¿Puedo decir que aquellos alumnos que sonreían al verlos eran un claro ejemplo de la reacción de rechazo esperable ante un fenómeno que no encaja en el sistema de representaciones colectivas establecido? ¿Puedo explicar, como hice la primera vez, que son un fenómeno contracultural (aquí)? Sí, sí, sí y a todo sí. Pero esto no es más que rascar en la superficie, porque nuestra convención Manga fue un fenómeno mucho más complejo. Y además la antropología se olvida del factor humano. Así que que este post quede como la crónica de algo que fue.

 

Older Posts »

Categorías

Otaku no sekai

Blogue do Club de lectura do IES A Paralaia