Publicado por: paralaia | 30 Maio 2016

“A perla” de John Steinbeck

perlaHoxe, tras innumerables aprazamentos por circunstancias varias alleas á nosa vontade, por fin tivemos sesión do noso club, desta vez para comentar a que será a nosa última lectura do curso 2015-16: a novela breve “A perla”, de John Steinbeck.

A verdade é que a obra non espertou moito entusiasmo: predominaba a sensación de estar ante un conto moi lineal ampliado en exceso… pero no curso do coloquio foron xurdindo algunhas valoracións que contribuíron a afondar na nosa lectura.

Por exemplo, agromaron relacións con obras tan populares como “O señor dos aneis”, nada menos! A reflexión sobre o poder -a través do anel ou da perla- e a riqueza como corruptores do ser humano parecían semellantes, e explicaban o final de ambas obras, coa destrución do obxecto máxico que ‘enganchaba’ aos protagonistas como unha droga que os arrastraba cara o ‘mal’ absoluto. É evidente a ton mítico do relato de Steinbeck, que tiña no lado negativo, como recoñeceron todos os participantes no debate, a simplificación de caracteres e certo maniqueísmo argumental. Pero, por outro lado, ese ton mítico, propio dos contos populares, expresaba -como todo mito- temas universais de gran calado moral que tiñan que ver coa desigualdade, a propiedade e o individualismo fronte á vida comunitaria, a riqueza e a súa capacidade corruptora e, polo tanto, ‘demoníaca’…

Por outro lado, non deixamos de notar certas semellanzas entre a comunidade de pescadores descrita por Steinbeck e a realidade máis próxima de vilas como a nosa, Moaña, durante moito tempo dependente da pesca como industria primaria. E, tamén como os protagonistas da obra, nós tamén sabemos o que significaba que un pescador analfabeto soñara con que o seu fillo fose á escola (adquirindo así o poder de ‘ler’ e entender as palabras dos libros).

As figuras do médico e do cura son representacións simplistas -como é propio dos contos-, pero moi acaídas, dos poderes do conquistador español: o saber letrado e o adoutrinamento relixioso. Son os poderes seculares con que se despoxou aos pobos indíxenas da súa cultura milenaria, dos seus recursos naturais e, en moitas ocasións, do seu modo de vida. E por desgraza, o despoxo aínda non rematou: é algo parecido ao que fan hoxe as nosas multinacionais…

En fin… a pesares de que era unha historia sinxela sacámoslle bastante xugo, non si?;)

Publicado por: paralaia | 2 Marzo 2016

La vuelta al mundo de un forro polar rojo

Portada ForroPolar:Portada gato verdeO pasado luns, 22 de febreiro, pasamos un bo rato de conversa os membros do noso club de lectura, falando sobre a obra “La vuelta al mundo de un forro polar rojo”, de Wolfang Korn. O relato, que nos fala cunha perspectiva crítica pero moi documentada do consumismo, do comercio internacional e da globalización económica, utiliza como escusa a viaxe dun forro polar dende que se elabora ata que, despois de pasar pola vida do autor, remata nas mans dun inmigrante que o precisa para chegar ás costas españolas.

Así que, ao final, máis que falar do libro en si, rematamos falando de nós mesmos, da nosa vida, da nosa cotidianeidade e dos hábitos de consumo que nos identifican. Aproveitamos para afondar máis nas nosas reflexións a recente emisión dun programa de televisión que falaba da industria internacional do téxtil, introducindo nexos paradoxais entre o pulo que tivo no pasado en Galicia e o que ten agora nalgúns países do Sul… a costa da perda de emprego aquí de moitas mulleres. Notabamos como, ao mesmo tempo que a industria se deslocalizaba nos países empobrecidos, enriquecía aos grandes empresarios do sector, occidentais e moitos deles tamén galegos.

Varios dos que participamos no debate recoñecíamos as dificultades de loitar contra a maquinaria do consumismo, en particular se es novo e non atopas alternativas que parezan viables. A resposta, da man do consumo responsable, baséase sobre todo en reducir o noso consumo, pero tamén en reutilizar e en reciclar (recorrendo ao troco, ás tendas de segunda man…), así como en acudir a espazos de comercio xusto que garanten as condicións laborais nas que se produciu ese ben de consumo.

¡En definitiva, moito que falar e moito que reflexionar! Pero paga a pena cando a causa o merece, non si?;)

Publicado por: paralaia | 26 Febreiro 2016

A poeta Marta Dacosta visita o noso centro

A poeta pontevedresa Marta Dacosta visitou o noso centro para encontrarse cos alumnos do obradoiro de escritura creativa e do club de lectura. Estes tiveron ocasión de falar coa autora e plantexarlle moitas cuestións sobre a súa faceta como escritora e sobre a escritura mesma.

A continuación, na biblioteca falou para as clases do bacharelato de humanidades (1º e 2º). A ponencia, co título “Resucitando a Ofelia”, falou dalgúns dos seus poemas e as historias ou mitos que os inspiran dende un punto de vista da violencia de xénero e a discriminación da muller a través dalgunhas figuras mitolóxicas e literarias femininas relevantes na historia.

Podedes atopar algúns dos seus poemas aquí:

IMG_20160215_154340-1 IMG_20160215_154329

Publicado por: paralaia | 20 Xaneiro 2016

Manga, anime y contracultura

Selección_011

En “El urbanismo como modo de vida” Louis Wirth señala la heterogeneidad como una de las características definitorias de la moderna vida urbana. En las ciudades vive gente muy diversa. Esta diversidad permite que esas personas diferentes se busquen entre ellas en función de sus gustos e intereses y creen sus propias subculturas. En palabras de Wirth “(la ciudad) ha unido a gentes de los confines de la tierra por ser diferentes”. Así surgen la comunidad gay, las tribus urbanas o la asociación de los amigos del queso. Y también los Clubes manga.

Son las 8:30 a.m. Llueve y hace frío. Los miembros del Club manga están en el zaguán. Al profesor le llama la atención que entre ellos no esté ninguna de las chicas.

-¿Y las chicas? -pregunta.

-Están cosplayeando en el baño. -dice alguien.

-Ah, cosplayeando. -repite él como si supiera de qué están hablando.

Se acerca al baño de mujeres y llama discretamente a la puerta, no vaya a ser que estén haciendo alguna gamberrada. Le abren. Dentro están Sara, Andrea y Laura caracterizándose como personajes de cómic, porque cosplayear, como explicará Laura horas después, resulta que es un neologismo/extranjerismo espantoso formado por la fusión de dos palabras inglesas, costume -disfraz- y play -juego-, más un sufijo que españoliza la palabra y la convierte en verbo. El manga, con cuatro tebeos, ha conseguido lo que el ministro Werth no pudo a golpe de ley orgánica: ha hecho alumnos bilingües y, de paso, los ha españolizado. Pero esto es una reflexión de profe de lengua y aquí lo que importa es lo que hicieron los miembros del Club manga, así que volvamos a ellos.

Algunos de los del club esperando

Algunos de los del Club esperando

A las nueve y veinte cogen el microbús. El conductor es un señor muy simpático que tiene un hijo guardia civil en Valencia. Los deja en la farola grande de Vigo, al final de la calle Príncipe. Van andando hasta Norma Cómic. Por la calle la gente los mira, lo que es bastante normal porque más de la mitad van disfrazados de personajes manga y anime. En la tienda les espera la dueña, otra señora muy simpática con el pelo corto y gafas de pasta. Se saludan y los miembros del Club manga entran en tromba. Cogen los tebeos de las estanterías, ríen, gritan, dicen palabras en japonés y hacen comentarios que no se entienden. El profesor ha calculado una hora para comprar para la biblioteca del instituto, pero en menos de diez minutos el mostrador está cubierto por dos montañas

de tebeos.

-Ya te lo había dicho yo. -le dice la dueña de la tienda- Ellos saben perfectamente a lo que vienen.

Caminando por Príncipe

Caminando por Príncipe

Para los aficionados al manga Norma Cómic es una suerte de paraíso lleno de huríes. No solo hay millones de tebeos, sino que también hay pósters, disfraces, caretas, tazas con estampados, juegos de rol y todo tipo de juguetes.

-No son juguetes. -le explica Mario al profesor- Son figuras.

-¿No puedes jugar con ellas? -pregunta él.

-No.

-¿Y entonces para qué las quieres?

-Para tenerlas en las estanterías y mirarlas.

-Ah, si es para eso…

Mientras los demás fisgan por la tienda, Laura aprovecha para ultimar la caracterización de Andrea, porque se ve que no tuvo tiempo en la hora que pasaron en el baño. Le pinta el ojo como si lo hubiesen golpeado salvajemente y dibuja unas venitas negras saliendo del lagrimal. El profesor hace fotos, la dueña de la tienda también quiere hacerse una -como compensación les regalará unos abanicos- y finalmente se van.

Laura y Andrea

Laura y Andrea

En la puerta de Norma

En la puerta de Norma

El conductor simpático del hijo guardia civil les está esperando en la farola grande. Se suben al microbús y los lleva al IES Álvaro Cunqueiro. Allí, en el zaguán, se reúnen los Clubs manga de los tres institutos. Al principio los chicos se muestran un poco reticentes. Hay tres grupos separados que se miran, hacen comentarios entre ellos, pero no se mezclan. Aparece Jose Luis, el profesor encargado del Club manga del Álvaro Cunqueiro, que hoy es el anfitrión. Saluda al profesor del Paralaia y entran en el salón de actos. Los del Club manga del Alexandre Bóveda también andan por ahí.

El salón de actos del Álvaro Cunqueiro es un poco de otra época. Tiene un escenario muy alto, como si allí se diesen conciertos, sillas que se parecen a las del cine y unas cortinas de terciopelo morado llenas de polvo. José Luis se sube al escenario para dar una breve charla. Dice que esto de los Clubes manga requiere de la participación activa de los alumnos y bla… bla… bla… Hace cuatro chistes, se ríen y, en general,piensan que es un tipo simpático. Luego le toca hablar a Iago, un dibujante profesional de cómic que va a ayudarles a hacer una revista. Les explica un poco cómo va la cosa y les informa de que en Abril va a haber una convención por los alrededores y que, además de presentar oficialmente la revista allí, la sección manga de la convención es para ellos. Algunos le hacen preguntas y al final parece que todo queda claro.

José Luis e Iago

José Luis e Iago

Entonces es el momento de Laura. Se sube al escenario y todos aplauden. Incluso hay quien grita “guapa” y la pobre Laura se muere de vergüenza. Lleva una peluca violeta desvaído, lentillas azules, unas pestañas enormes y mucho polvo blanco en la cara. También se ha puesto una chaqueta de lana granate y un vestido que le dan un aire de colegiala. El resultado es sobresaliente, porque parece una muñequita manga. Sube al escenario. Con un enorme powerpoint proyectado a sus espaldas se la ve bastante pequeña, pero no importa porque, a medida que va hablando, se va creciendo. Ni siquiera el burro del profesor que no sabe pasar las páginas del powerpoint consigue estropear la charla sobre cosplay. La profesora del Alexandre Bóveda mira al profesor y le hace un gesto discreto con la mano como diciendo “caramba con la niña”. Por su parte, José Luis se le acerca y le hace un comentario al oído.

-Tu cosplayer es una crack.

El profesor asiente muy orgulloso. Los otros tendrán un instituto muy molón en Vigo, pero ellos tienen a la Messi del manga.

Laura termina y hay una ovación general. Luego le toca a los del Alexandre Bóveda. Hablan del Studio Ghibli, un estudio japonés de animación que ha producido películas como El viaje de Chihiro. Luego José Luis sortea una taza y un tebeo. Una chica de gafas gana la taza y el libro un chaval que se llama Andrés y que va cospleado del mismo personaje que Andrea, la del ojo machacado. Hay más aplausos y terminan los actos en el escenario.

Alexandre Bóveda en el escenario

Alexandre Bóveda en el escenario

Entre todos sacan unas mesas que ponen en medio del salón y sirven un bizcocho y un poco de sushi. La comida sirve como lubricante social. Todos se mezclan y empiezan a hablar entre ellos. El profesor da vueltas por ahí sacando fotos a los cosplayeados.

Lógicamente, los primeros son Andrea y Andrés. Ambos llevan traje negro, una peluca gris con un flequillo que les tapa un ojo morado y una máscara de gas que parece un hocico. Pero no son los únicos que llevan el mismo cosplay. Ismael ha encontrado una chica de segundo de bachillerato que va de Pikachu como él. Aprovecha la foto para pasarle un brazo por encima de los hombros. Finalmente se sacan un selfie colectivo y se van.

Camino de vuelta a Moaña, mientras habla del tiempo con el conductor simpático del autobús, el profesor escucha la conversación de los miembros del Club manga. Hablan de tebeos, de gente muy importante que se ha cosplayeado muy bien y que, al parecer, todos conocen y admiran. Tienen sus propios códigos y el profesor no entiende de qué hablan porque todo está vacío de significado para él. Sin embargo, los admira y los envidia. Llegan a Moaña, se despiden y cada uno se va a su casa.

Pierre Bourdieu en La distinción explica que el gusto canónico, lo que se entiende por alta cultura, es el gusto de las clases altas que se impone al resto de la sociedad. En función de las inclinaciones e intereses de los poderosos se decide qué es bueno y digno de ser admirado y qué es subcultura pulp, cultura de masas o chorradas de adolescentes. Y así, en los institutos estudiamos a Cervantes y Lope de Vega y no Naruto Shippuden. Pero el arte está para ser disfrutado y, según Bourdieu, la única razón por la que Quevedo es mejor que Soul Eater es porque es un discurso de poder. A Tolstoi, uno de los escritores canónicos, no le gustaba Shakespeare, el más canónico de todos. Y con esto no quiero decir que Shakespeare sea una porquería, sino que los miembros del Club manga me han dado una lección de contracultura. Esta misma noche me veo los primeros capítulos de Death Note.

O pase de diapositivas require JavaScript.

Publicado por: paralaia | 2 Xuño 2015

O achado do castro

Manuel_Núñez_Singala_(AELG)-3imagenProducto.phpO luns 25 de maio dez alumnos e alumnas de de ESO reuníronse na biblioteca para facer unha lectura dramatizada da peza teatral de Manuel Núñez Singala O achado do castro. A idea era que trouxesen lido o primeiro acto e “ensaiado” o personaxe que lles tiña sido atribuído, para así facer a lectura máis áxil e entretida; nunha reunión posterior faríase o mesmo co segundo acto da obra. O entusiasmo posto na interpretación foi tal que, finalmente, decidiuse ler o texto enteiro nunha única reunión que acabou durando case hora e media en lugar dos corenta e cinco minutos previstos inicialmente.

A experiencia resultou por tanto máis estimulante e divertida do que pensabamos, tal e como se pode apreciar nas imaxes que tomamos durante a lectura:

Publicado por: paralaia | 12 Maio 2015

Blacksad: “Artic-Nation”

índice300-blacksad-artic-nation-canales-e-guarnido16O pasado luns, día 4 de maio, os membros do grupo de 4º da ESO do club de lectura A Poza da Moura tivemos a que posiblemente fose a última reunión deste irregular curso 2014-15, no que diversas circunstancias nos impediron reunirnos coa periodicidade que quixeramos… A obra elixida para ler e comentar foi o segundo volumem, titulado “Artic-Nation“, da serie de banda deseñada coñecida como Blacksad, de Juan Díaz Canales y Juanjo Guarnido. Recoñecimos en primeiro lugar os méritos deste cómic de autores españois que ten recibido premios e sona internacional que avalan a súa calidade. Gustounos especialmente a orixinalidade de utilizar a fauna animal como trasunto de persoas nun ambiente e nun xénero perfectamente recoñecibles: o xénero negro e os anos cuarenta-cincuenta -aproximadamente- do século XX. Disfrutamos sobre todo da perfección técnica e da expresividade do debuxo, aínda que os referentes históricos e o argumento nos resultaron ás veces un tanto difíciles de seguir.

En todo caso, pasamos un bo rato coa lectura deste cómic e coa nosa pequena tertulia sobre o mesmo, que transcurriu entre risos e xestos de complicidade. Como veredes pola imaxe, ler e falar sobre o que lemos non é nada aburrido!;)

P1020861

Publicado por: paralaia | 20 Xaneiro 2015

Comezamos o curso con ASIMOV!

Isaac Asimov - Seleccion de cuentos[3]Con moito atraso comezamos onte as sesións do noso club de lectura, no que este ano queremos adicar especial atención ao ámbito da ciencia-ficción. Desta volta tocoulle estrearse ao grupo dos maiores (os de cuarto da ESO), nada menos que cunha lectura de varios relatos de Asimov, un en formato texto e en galego (o titulado “Xuventude”) e os outros tres en castelán e en formato cómic (“Asnos estúpidos”, “Versos luminosos” e “Luz estelar”).

A verdade é que os xogos narrativos e intelectuais da ficción futurista de Asimov provocaron moito desconcerto e a interpretación dalgún dos relatos deu pé a máis dunha exclamación de sorpresa. Pero finalmente decatámonos de que Asimov non deixa de transmitir unha mensaxe de esperanza e confianza no ser humano nunha sociedade que prevé cada vez máis tecnificada -cos riscos que isto comporta-. Ante a crecente importanciaisaac-asimov das máquinas e dos robots, do desenvolvemento científico, Asimov nos alerta sobre o perigo de deixarnos deslumbrar pola perfección técnica, esquecendo o papel decisivo que xogan -e deben seguir xogando- a intuición, a arte, os sentimentos, a vida en toda a súa riqueza -non so no que atinxe a especie humana, senón abarcando todo o universo biolóxico-.

A verdade é que pasamos tamén un bo rato escoitando a Asimov nunha entrevista e ‘admirando’ as súas interminables ‘patillas’, de estética tan setentera. E completamos as reflexións que nos propuña nos seus relatos cunha curta sobre un futuro que esperamos que non chegue nunca, porque dá medo… E é que hai cousas onde a realidade virtual sempre estará a anos-luz do mundo real.



Publicado por: paralaia | 16 Xuño 2014

Curtas para fin de festa

imggrfindecursoO último día de encontro dos membros máis ‘veteranos’;D do noso club de lectura no curso 2013-14 foi moi especial. Como os alumnos e alumnas de 2º de bachalerato xa estaban cos últimos exames do curso non quixemos sobrecargalos e adicamos a nosa última reunión a visionar algunhas curtas que nos parecían simpáticas, interesantes, atractivas… e que nos deixaron un sorriso para rematar este curso co club de lectura “A poza da moura”.

As curtas volas deixamos aquí, para que as desfrutedes polo menos tanto coma nós. Nós so podemos agradecer a vosa participación a todas e todos os que compartistes con nós este ano de charlas, complicidades, risas, e, sobre todo, palabras, palabras, palabras…

Vémonos o ano que vén!;)

 

 

 

 

Publicado por: paralaia | 9 Xuño 2014

Encontro co club de lectura do IES Álvaro Cunqueiro

O pasado luns 2 de xuño os membros do Club de Lectura de 3º de ESO, acompañados polas profesoras Gena e Cristina, participaron nun intercambio coas rapazas e rapaces do Club de Lectura do IES Álvaro Cunqueiro e os seus profesores Susana, José Luis e Teresa.

Comezamos a calorosa xornada na praza do Berbés, onde nos xuntamos todos para iniciar un percorrido polo casco vello seguindo atentamente as amenas explicacións de Susana. Camiñamos polas rúas polas que antigamente iría a muralla da cidade e paramos nos lugares onde estaban situadas as súas portas así como noutros sitios de interese, entre eles a biblioteca.

Xa de volta no Berbés, iniciamos a subida ao Castro pola rúa Poboadores e chegamos ao paseo de Alfonso. Logo de contemplarmos un chisco a paisaxe e facermos unhas cantas fotografías, cruzamos a rúa e unha escaleiras conducíronnos á praza do Concello, onde formamos grupos con alumnos dos dous centros. Cada grupo recibiu un plano do Castro e unha serie de preguntas cuxa resposta debían procurar nas distintas zonas e monumentos do parque. Coa primeira delas, contar os chanzos que nos levaban ao forte, puxémonos en forma.

A partir deste momento os participantes tiveron hora e media para resolver as cuestións e comer. Ás tres tiñan que estar na rotonda de entrada ao forte para comezar coas charlas sobre as lecturas preferidas de cada un, que se realizaron na terraza dunha cafetería próxima tomando uns xeados. Mentres falaban, as profesoras e profesores ían de grupo en grupo dinamizando un pouco o intercambio de opinións. O resultado non puido ser máis satisfactorio.

Á hora acordada, sobre as 5 da tarde, demos remate ás conversas e baixamos en dirección á Porta do Sol. Alí despedímonos ata o curso que vén. Nós collemos o barco de volta a Moaña e eles dirixíronse á praza do Berbés, onde os agardaba o autobús.

Aquí tedes as imaxes deste último día de festa, de encontros e de lecturas compartidas. Vémonos o próximo ano!:)

O pase de diapositivas require JavaScript.


oceodosafogadosNós aproveitamos tamén, mentres agardabamos polo outro centro comodamente sentados nas escaleiras da praza, para celebrar a derradeira sesión do club este curso, sobre O ceo dos afogados, de Francisco Castro. Unha novela que, en opinión da maioría dos membros do club, resultou repetitiva e sen acción na súa parte central, por un lado, e pouco verosímil polo feito de que os golfiños se comuniquen con algúns humanos e formen círculos en determinados lugares do planeta onde se contamina o mar. Os personaxes tampouco non lles resultaron atractivos, especialmente a coidadora dos golfiños, cuxo discurso lles pareceu fóra de lugar. En fin, unha mágoa, tendo en conta que hai outra novela do mesmo autor que ten moito éxito entre a rapazada, referímonos a Un bosque cheo de faias.

Publicado por: paralaia | 12 Maio 2014

“Retorno a Tagen Ata”

23484476

Desta vez atrevímonos coa célebre novela de Ferrín, que non resultou unha lectura doada. Tanto pola elaboración e a amplitude do vocabulario empregado polo autor como pola dificultade de percibir algunhas claves da lectura simbólica que habitualmente se ten feito desta obra, a maioría dos membros do club mostrou certo distanciamento ante a mesma. Neste sentido, resultou moi útil achegarnos ao contexto histórico reflectido -segundo os críticos- na novela a través do seguinte documental:

 

 

Tanto o documental como a obra de Ferrín deron pé a tratar a cuestión dos nacionalismos en xeral e do nacionalismo galego en particular. Aproveitamos tamén, en relación con esta cuestión e seguindo as suxestións implícitas na novela, para debater sobre as posturas máis ou menos ‘conciliadoras’ e as máis ‘radicais’ ou explicitamente independentistas. O tema resulta complexo e, certamente, constatouse certo distanciamento ante estes asuntos por parte dos membros do club, aínda que outras cuestións relativas ás problemáticas das relacións de Galicia co estado español (a lingua, a cultura, a enerxía e a economía máis en xeral) si despertaban un interese xeneralizado.

 

FerrinEn definitiva, non resulta fácil enfrontarse á obra dun gran escritor, especialmente cando interveñen aspectos lingüísticos, ideolóxicos ou políticos de considerable complexidade. Pero si coincidimos na progresiva perda de referentes especificamente galegos (comezando pola lingua) e nos condicionamentos que se impoñen desde fóra (o estado español, a Unión Europea, a troika,….) ao desenvolvemento da economía e da sociedade galega.

 

 

« Newer Posts - Older Posts »

Categorías

Otaku no sekai

Blogue do Club de lectura do IES A Paralaia