A evolución de Calpurnia Tate

Hoxe estivemos a comentar a obra que nos tivo a mar de entretidos durante as pasadas vacacións de Nadal: A evolución de Calpurnia Tate, de Jacqueline Kelly. E non sei que nos gustou máis, lela o falar sobre ela;D

O caso é que a obra dá para charlar durante horas, e os temas son tan variados como atractivos: o coñecemento científico, a teoría da evolución, o darwinismo, os prexuízos machistas cara as mulleres científicas no século XIX (por desgraza non totalmente superados aínda), o papel da educación como vía para o noso crecemento persoal, o desenvolvemento tecnolóxico que vivimos e que empezou a acelerarse no século XIX, a natureza como espectáculo sempre a descubrir e a disfrutar…

Aquí tedes a imaxe do señor Charles Darwin, moi presente nesta novela

Todo isto e moito máis xurdiu no decurso da conversación, ao fío da novela e das nosas impresións sobre o que alí se reflicte. Recoñecendo as distancias que nos separan de Calpurnia, atopamos tamén puntos en común, comezando por ese espírito do descubrimento, do achado que abrolla pola capacidade de maravillarnos ante o mundo que nos arrodea. E aquí onde reside, probablemente, o máis fermoso desta novela, nesa capacidade para sorprendernos, para observar a realidade con ollos de nena, de neno, que contempla o mundo como se o mirase por primeira vez e é quen, por iso mesmo, de atopar nesa fascinación a capacidade para descubrir aí diante o que ninguén atopara todavía…

Aquí tedes algunhas imaxes, para que vexades o ben que o pasamos (e iso que non levabamos lamberetadas para ‘amenizar’ a conversa;)